9
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
929
Okunma
sen hiç bitmedin ki..
sen başladığında
denizler korkuyu giyer
köpürür dalga dalga
teknelerim bir çocuk gibi sığınır sığ sulara
perdeler çekilir/dudaklar kapalı/başlar çevrilir.
bir ben kalırım denizimde
ne yapacağımı bilemem.
Sen başladığında
alevden bir çember
yalaz yalaz
tenime dokunur
çaresizliğim dökülür ateşlere/
masum anılar
korkar
gözlerimden
vazgeçerim ilkin
sen varsın içinde
sen başladığında sözlerim yarım-eksik
dilim tutuk/dağılırım
sisli bir camın gerisinde /zaman dedikleri
yabancı oluşun/katlanamadığım
sen başladığında rüzgarın ardı kış
sen başladığında İstanbul sen
sen başladığında tutsaklığım İSTANBUL’A
sen başladığında
devleşen yalnızlığım...
sen başladığında
bitiremediğim
ömrüm..
EKİM 2009-İSTANBUL.