Dinlediğim şu sıradan melodiler bile sığınağım olabiliyormuş
Ne tuhaf, sanki istemediğim bir yere gidiyorum
Adımlarım her defam da bir arşın daha yükseliyor
Ben bu belirsizliğimin kulağına ezan okumadan ismini veriyorum

Al işte zaman..

Seni korkak!
Önünde yürüyen benim
Ama yine de dilini ser odamın ışık almayan tavanına
Sana istediğin gibi derimi yüzeyim

Çocuklarını büyütmeye adanmış bir hayat
Ve onlardan önce ölüp çürüyen etler
İntihara eğilmiş beden, yüzsüzlüğünü tatmış
Kabusuyla birlikte uykusundan uyanamayıp canına kastetmiş
Hıyarcıklı veba gibi insan açlığına düşmüş, sesi kesilmiş
Dirençsiz dejavularıyla iyice içine çekilmiş ve içini deşmiş
Katıldığım duyumlarını azarlayıp teker teker gebertmiş
Canimiymiş neymiş?

Bak anne;
Sonunu bildiğim şu masalı anlatma artık, yeter!
Uyumak istemiyorum işte..

Bileklerimi burkup avucuna yatırsam
Çekilsem köşeme sade ve sakin mahlukların içinde yaşasam
Dönsem sana ilk gördüğüm güzel kısmını yeniden görsem
Uğruna ölsem, öldürsem, birşeyler yapsam, yapabilsem

Kafamı koyduğum yere düşümü yayıp, uyutuyorum usul usul bildiklerimi
Musalla taşında serili iki büklüm bedenlere hayran bırakıyorum kendimi
Ovuyorum göbeğimde ki soğuk bıçağın korkusundan kaskatı kesilmiş ellerimi
Tekrar tanıtsana beni, çıkaramıyorum isimsiz yayınladığım resimlerimi

E hadi!

Yanağını ıslat
Düş yüzüme
Gürültü çıkar
Kork kendince
Ve
Ve tatlım
Artık dönelim mi tımarhanemize?





berFarJeyn