Kendine bin küfür bellemiş matemi hararetli bedenler
Terkedilişten kalan derin yaranın idaresi
Geçmişliğini lanetleyen ölüme yollanmış yaşam benlikleri
Ve kalp denilen en korkunç düşman müsveddesi, zaman!

Sesimi yitirdim hem de çok oldu, haber etmedin
Üzerime kapandı rengarenk insan kılıfları ve gazete kağıtları
Önceme abanan sivilceli fahişelerinin pürüzsüz yanı oldu yüzüm
Şimdi artık tanrıya yaklaştık dediğin yerde çok çocuk katlettim, gömüldüm
Bu yüzden suçla kendini, evet az mı öpüldün
Kapatsaydın ağzını, hem yüzünde ki çizgilerle daha iyi konuşuyorsun
Ruhumun tek vebali o biçimsiz kokunla beni boğuyorsun
Boğuluyorsun!

Güneş; bu gece benimle kal, sabah gidersin
Ne olursun!

Yürek sahipliliğini unutup dadanmaz umarım yüreğime
Bazen nefesim yetmiyor tüm acıları çeksem de ciğerime, yettiremiyorum
Ağır bir düş yükleniyor içimden koparıp bıraktığım dumanıma
Fırça darbeleriyle karartılan tabloya dönüyor gökyüzü
Sustuklarım çatlıyor kulağımda

Çatlıyorum!





berFarJeyn