Bizdeki bu cevheri öz
O’ndan değil mi?
Emanet edilen bu kalıp
Rahman’la sırlanırken
Hislerin kontrolü bendedir dersin
Sevginin ve nefretin gücü
Ondan değil mi?

Ağlamanın gözyaşına tesiri nedir?
Neden arş-ı rahman’dır
Göğsümüzdeki kalp
Keşke’leri sıralarız
Acılar hissedilirken
Veren de O, alanda O,
Sevende O değil mi?

Layık olan bizi kuşatırken
Kâh er oluruz kâh kadın
Sevdanın aynasında
Cem eden o, cezbeden o
Canı bize bahşeden o
Ta ki canan değil mi?

Aşkını izhar ederken
Habib lafzında
Âlemlere sevdasını
Rahmet ile remz eder;
Maşuk kabul ederken
Envarlı ahmedini
Muhammed’in
Rabbi de o değil mi?

Kün emrinden nuruyla
Tespihatın lezzetini tattıran;
Her hilkatin lisanında
O varken
Zikredenle zikredilen
Daima O değil mi?

Seven anar, seven yanar,
Seven ve dahi kanar;
Tecellilerin yüzünü
Sıfat ile hissedip
Merhametin şefkate
Dönüşünde, bilinen
Vedud da o, Celal de o,
Cemal de o değil mi?

Şahadet âleminin
Misafiri kıldı bizi
Görende o, bilende o,
Koruyanda o olarak;
Bezm-i eletsin adına
hamd ile La diyende
ilallah’ta telaffuz o değil mi?

İşbu söz kim sıryaniye söyletir
Kısa ömrü uzun amel eyletir
Sevdasından gönlü dile çevirtip
Kelam da O, kalemde O değil mi?


Cafer Tayyar Kendir / Yağmur SANCAK
Sakarya/ Erenler 2007