Yaşadığım memleketim sende kaldı çocukluğum... Sende kaldı acılarım , hüzünlerim ve ben hala hasretim sende yaşadıklarıma... Çocukluğum adlı şiirle yaşadığım , doğduğum memleketimden sevdiğim diyarlarımdan notlar :

İşte hayatım işte kavgam... (Çocukluğum )


Ben

Kars’ın

Ardahan kazasının

Sarzep köyünde doğdum

Sulakyurt oldu adı

Sekiz kilometredir bizim köy Ardahan’a

Bir bahar vakti doğmuşum

Ben

Burada büyüdüm

Şu dağlarda koştum

Şu ovalarda yürüdüm

Çamurdandı bizim oyuncaklarımız

Annem geven toplardı dağlardan

tezek yanardı sobalarımızda

Koruğ’a çıkardı babam

Amansızdı kışları

Bizim oraların

Geçit vermezdi

Kurtlar inerdi ovaya

Köpeklerin bağırtıları yarardı geceleri

Sıçrar kalkardık yataklardan

Tilkiler girerdi kümeslere

Tenekeydi bizim sobalarımız

Isınamazdık bir türlü

İliğimize işlerdi soğuk titrerdik...

Yazdan yaza girerdi

Bizim eve meyve

Kağnılar geçerdi gece boyu

Şavşat’tan Ardahan’a doğru

meyve taşırlardı

Elma , armut

Bıçak atardı çuvallara

Kurt Abdo’nun oğlu

Meyve toplardık sabahları...

Bir gün

Bir lahana geldi

Bizim eve

azar , azar verdi babaannem

Tadımlık

Tattık...

Halıya keserdi

Ardahan ovası

Turnalar inerdi ovaya leylekler

Balığa çıkardık Kura nehrinde

Düğünler kurulur

Halaylar çekilirdi

At koşturulur

Kağnı gıcırtıları sarardı yayla yolunu

Ben

Koyun otlatırdım dağlarda

Kuşburnu toplar

Keçiboynuzu yerdim

özeği meşhurdur bizim oraların

Kımısı , atol’u

Kopuk toplardı çocuklar çayırlardan...

Dedem cami avlusunda yatar

Yatırlar

Ziyaretler

Toplu mezarlar vardır...

Orucu

Ardahan’nın ışıklarıyla açar

Karanlıktır

Bizim oranın köyleri

İnsan iskeletleriyle doludur küçük dağ

Yel değirmenleri tarimar

Kiliseler tarimar...

Kotan sürdüm

Harman dövdüm

Çatıktı kaşları babamın

Korkardı herkes sinerdik

Parmağımı kopardım bir gün

ne çok korkmuştum babamdan

Gizlenmiş saklanmıştım

Bağırdı

Çağırdı

İspirto döktüler

Çok canım yandı...

Bir gün haber geldi

Dayım ölmüş

Bir araba çiğnemiş onu İstanbul’da

Ne çok ağladı annem

Samanlığa girer

Hıçkıra hıçkıra ağlardı

Günlerce ağladı

Korkardı babamdan

Ağlardı gizli , gizli...

Babam at sırtında kaçırmış annemi

Annem

Ağa kızı olduğunu söylerdi hep

Hizmetkarlar dolaşırmış evlerinde...

Toprak damlıdır

Bizim evlerimiz

Çamurla sıvanır duvarlarımız

Suyu çaydan doldururduk

Kışlıklar hazırlanırdı anbarlarda

Kadınlarımız tezeğe çıkardı

Kalak kurar

Harman yığardı

Güz geldi mi

Kesilir kazlar

Yığılırdı otlar , samanlar

Bir yamandır

Bizim oranın insanları

Hep taze gelindir

Kadınları

Kızları...

Sattık savdık

Yüklendik Kars’a doğru

Azar azar kayboldu Ardahan ovası

Turnalar uçtu üstümüzde

Çam ormanlarından geçtik

Digor’dan

Susuz’dan

Sonra

Posta treni

Üç günde geldik İstanbul’a

Erzurum , Erzincan

Ağır , ağır çıktık Elmadağ yokuşunu

Haydarpaşa garı

Yardı denizleri

Yolcu vapuru

Sirkeci’deyiz

Haznedar’a yerleştik

Dometes, peynir yerdik

Şeherli olmuştuk

Şeher ekmeği yiyor

Şeher suyu içiyorduk...

Annem

Ev işlerine gidiyor

Babamız işsiz

sıkıntılı

İnsan kıyamıyor annesine

Ne çok feryat ettim

Ne çok ağladım

Gece

Rüyalarıma girdi

Koşup oynadığım yerler

Benim köyümde

Benim dağlarımda...

Bir gün

Ablan kaçmış dediler

Koca bir taş düştü evin başına

Nasılda ağlaştık

Babam kızdı , bağırdı

Aracılar geldi

Aracılar gitti

Evlendi sonunda

Bir kızı oldu

Geri geldi bir gün kaçarcasına

Yüzü gözü dağılmış

Utanır saklardı

Ağlaştılar annemle

Babam

Karakola gitti

Ablam

Arada bir çıkıp bakardı

Kızımı göreyim diye

Barıştılar

Çocuğum var diyordu

Evine gitti yeniden...

Ben cam toplardım

Gazete satardım

dördüncü sınıftaydım

Tembel diye tartakladı

Levha astı üstüme bir bayan öğretmen

Nasılda utandım

Şiveme taktı

Üstüme başıma

Kirliymiş yakalığım horladı

Ağladım beşi bitirdiğimde...

Çalıştım

Kah orda

Kah burda

Oyuncak sattım ağabeyimle

Niyet çektirdim

Ne uçurtma uçurttum

Ne misket oynadım

Ben radyoyu bile görmedim

Duydum

Bir adam konuşurmuş içinde

İşte böyle geçti

Benim ÇOCUKLUĞUM...

Alper Kar

Geven : dağlarda yetişen üstü dikenli kökü odunumsu yakacak olarak sökülen bir bitki
Koruk : tarla bekçiliği
Kurt Abdo : Kurtları inine kadar takip edip tuzaklar kurarak avlayan kişi halen hayatta
Özek : yazın ovada yetişen tatlımsı bir bitki
Kımı : yazın ovada yetişen mayhoş bir kök bitkisi
Kopuk : çayırlarda yerden bıçakla çıkarılan turpumsu bir kök bitkisi
Atol : Tarlalarda yetişen yer elmasına benzer kök bitkisi
Kalak : tezek yığınlarına verilen ad
Kotan : öküzle sürülen tarlayı süren alete verilen ad

Ve gaz lambasıydı yaktığımız. sonradan elektrik gelmiş hatta il olmuş şu bizim kaza...