Hoplamadan göğe çıkar,
Havalardan inmez yere.
Şamatayla gönül yıkar,
Şahit oldum, birçok kere.

Dost olmuştuk cinsiyetsiz,
Sanmıştım ki art niyetsiz,
Şimdi hepten ciddiyetsiz,
Açar durur yara bere.

Fetvasında her yol mubah,
Ona sevap, bize günah,
Şaştım kaldım vallah billâh,
Hala şerbet döker şerre.

Hali kali hep değişti,
Havalara girip şişti,
Anlamadım nasıl işti?
Allah akıl fikir vere.

Kötü oyun oynuyordu,
Benliği hiç doymuyordu,
Ne söylesem duymuyordu,
Anlamadı bir tek kere.

Bir açarsa çenesini,
Kükretiyor ene’sini,
Gün sayınca senesini
Ona derya gelir dere.

Kalbe ışık yakmayınca,
Ya da şimşek çakmayınca,
Basiretle bakmayınca,
Gözü muhtaç olur fere.

Noktaları benden büyük,
Virgülleri virüslü yük,
Ünlemi taş, büyük küçük
Kaya gibi her bir zerre.

Başını hep kuma soktu,
İlk günlerden eser yoktu,
Şimdi bütün bağlar koptu,
Bu gün nere, o gün nere.

Onsuz kaldı defter kalem,
Yokluğuna duymaz elem,
Tüm dünyası sanal âlem,
Risk alarak düşmez tere.

Her selamda öfke saçtı
Dostluğunun tadı kaçtı,
Yaralıya yara açtı,
Nerden çattık biz bu çere?

19–02–2009…Mustafa YARALI