O’na sorsan mutluydu......!
Mutluluğun ne olduğunu bilmeyen adam
Her günü diğeriyle aynı geçmiş
Karanlık dünyasının kralıydı O.........

Sefaletin babasını görmüştü
Kırka varmak üzereydi yaşı
Kimsesizliğin göbeğinde
Koca bir hayatı devirmiş
Hep dimdik dururdu
Sıcacık bir elin okşamadığı başı

O sokakların çocuğuydu
Sonra oldu sokaklar onun çocuğu
Hiç kimseydi herkes için
Öylesine bakıp geçerdi çoğu
Bir saati vardı kordonu sarı
Kimbilir ne zaman durmuş
Her gün arşınlardı boş kaldırımları
Sanki dünyası o saatle birlikte durmuş
Dağ gibiydi
Paslı yüzünün ortasında
Elmas gibi parlayan yeşil gözleri sürekli kanlıydı
O yaşam mahkemesinde yetim olmaktan zanlıydı

O’na sorsan mutluydu .......!
Mutluluğun ne olduğunu bilmeyen adam
Bir gülü koklamışmıy dı
Balık yemiş miydi mesela
Uçurtma uçurmuş muydu babasının gölgesinde
Annesi saçlarını taramış mıydı
Düşünmemiş ti belkide hiç adam
Sığ köşelerin erbabıydı O
Parke taşları tek sırdaşı
Ama sorsan mutluydu
Hep gülümserdi sapsarı dişleriyle kendini harcayan hayata
Her şeyiydi
Küçükken yolda bulduğu oyuncak atı
Ve O kendi dünyasının kralıydı
Kimbilir nasıl son bulacaktı
Kadına kıza değmemiş hayatı