Rüyalarım birbirine karışıyor,
İzlerini sürdürmek istesem de,
Yaşadıklarımın üzerine,
Dokunduğun an, anılar,
Yaşanmışlıktaki cazibesini yitiriyor.

O an ki parlaklığını,
Gerçek dostluğu, samimiyeti.
İnsanlar neden başaramıyorlar,
Neden yalnızlığım çok kutsal,
Kendini terk ederek yaşayan,
Bir sürü insanlar çoğunlukta.

Hayatım boyunca düşünüyorum,
Aşkım ve sevgim hep ağır bastı,
Sevgimi, aşkımı o denli,
İfade ettim ki insanlara,

Onları izledikçe koptum,
Benden ayrılmayı düşünen,
Aşkım dediğim kişinin,
Şiddetle terk edişini gördüm,
Bu kadar fazla görmek, duymak,
İnanın içimi acıtıyor.
Ona çare bulunamıyorsunuz.

Hayatı kullanmayı başarabilir misiniz?
Tadını çıkarabiliyor musunuz?
En önemlisi kendin, kendiniz için,
Ne olursa olsun,
Keyifli yaşamak çok önemli,
Kendin, kendiniz için yaşamak.

Meyve veren ağaç taşlanırmış,
Hiç umurumda da değil,
Erinç görüşümde değil,
Ruhumda, bilincinde olduğun,
Her şeyin keyfini çıkarabilirsin,

Bir su damlasını bile,
Sürüklese rüzgâr,
Koskoca deniz küçülür,
Gerçeklik asla inkâr edilmez,
Özgür bir su damlası,

Özgürce güzel bir bakış,
Hüzün deli dalgalarla gelse,
Özgür hüzünlerin, mutluluğu,
Taşımasıdır hep dileğim

Ve yaşam, yaşamaya deymeli...

Sami ARLAN...