Tam buldum derken. Bir haberle yıkılı verirsin. Hiç hesapta yokken nerden çıktı bu ayrılık. Başlar gözyaşlarıyla dolu olan sayfalar. Tek tesellidir yazmak. Kalemle kâğıtla paylaşırsın acını. Nafile hiçbir şey dindirmez sancını. Artık yaşayan bir ölüsün…


Bu gün senin yanından geldikten sora…

Tek başıma iki kişilik sofra hazırladın.
Sensizliği çıkardım yalnızlıktan.
Yalnızlık sensizliği ifade etmiyor.
En sevdiğin parça çalıyor.
Şerefine kadeh kaldırıyorum.
Boğazından lokmalar geçmiyor.
Sen kızardın ya ağlamama.
Gözyaşlarımı esir ettim gözlerime kirpiklerim sırılsıklam.
Onlarda söz vermiş gibi sana, akmıyorlar.

Masanın öbür ucunda duran boş sandalye…
Ciğerimi dağlıyor; işkencelerin ne büyüğünü yapıyor.
Kırdım ne varsa attım o sandalyeyi.
Tabaklar çatallar yerlerde.
Ortalığı darmadağın ettim.
Gör sen bana çok kızardın.

Sonra odamıza gittim.
Duvarlar üstüme geldi boğuluyordum.
Ellerim ayaklarım tutmadı.
Bir anda yatağa yıkıldım.
Kokun getirdi beni kendime.
Yastığında biraz kokun kalmış.
Son nefesim gibi içime çektim.


Kokunu yanıma aldım.
Şömineyi yakıtım.
Odun attım, attım ne yaptıysam yüreğimdeki kadar yangın çıkaramadım.
Biliyorum içmemi hiç istemezdin.
Ama bir türlü sarhoş olamıyorum.

Ne varsa kâinatta üstüme geliyor.
Ölmeden cehennemi yaşıyorum.
Sen gittin sevgilim.
Melekler şehrindensin.
Ya ben ya ben sensizlikteyim.
Beni ne zaman götüreceksin…

Bedenim dayanmadı sensizliğe.
Hastanede açtım gözümü.
Bütün sevenlerin yanımda.
Gözyaşlarıyla dolu teselliler uçuşuyor etrafta.
Burası sensizliğin mahşeri.
Biri yaratandan seni benden alandan bahsediyor.
Bense bütün feryadınla sensizliğe isyan ediyorum.
Bu hastanede veda etmiştin bana.
Şimdi bende, bende hazırım veda ya.
Sanki bütün insanlık ayrılmamızı istiyor.
Seni sonsuzluğa sensizce bırakan eller benim yaşamam için savaşıyor
Doktorun yakasında ellerim…
Ne olur doktor ayırma bizi.
Sana yalvarıyorum ayırma bizi.
Doktorda ağlıyor sevgilim.
Doktorda ağlıyor…



Sensizliğin baskısı yetmiyor gibi.
Zorla yatağa bağladılar beni.
Açımı azaltacakmış; enjekte ettiler damarıma kâbusları.
Uyuduğumda diniyor sanıyorlar sancılarımı.
Bilmiyorlar ki kâbusların başladığı yer sensiz uykulardır.
Gözlerimi kapadığım zaman ellerimden kaydığın andır.

Ezan okunuyordu kan ter uyandım.
Yokluğun iliklerimde.
Yine bir güneş daha doğdu sensiz.
Ne çok severdin güneşi doğarken izlemeyi.
Güneşten bir parça getiriyorum sana.
Birazdan yanımdayım sevgilim.
Birazdan yanımdayım…