Acı kahve tadında dudaklarım
Kalbim karanlık telve

Üzerimi örten Eylül
Bir yanımı ısıtıp
Diğerini üşütürken
Karmakarışık duygularla
Sesleniyorum
Benden hızla uzaklaşan anılarıma
“Son bir kez
Dokunabilir miyim size? ” diye


Aynada suretsiz aksim
Tanımasa da beni
Elimi tutsam
Dokunsam tenime
Isınacak yüreğim
Dağılacak kara telvesi
Ah! O kadar uzağım ki kendime


Bir labirentin sonunda benliğim
Ürkek!
Bir sürü ben sesleniyor içimde
“Devam et, geri dön, orada kal”
Bana engel kendim/ler
Yolumda bir yığın diken


Cin emaneti, vücuduma ters ayaklarımla
Attığım her adımda
Utkum uzaklaşırken biraz daha
İçimdeki inatçı ben
Haykırıyor
/Sakın vazgeçme
Bir ana gibi sarıp sarmala
Affet isyan eden senleri
Bir umut boyu yakınsın kendine
Gülümse! /


Eylül’ün son dokunuşu
Okşarken tüm bedenimi
Ben,kendim ve benliğim
Soluk güneşi kucakladık sevinçle
Gün daha aydın
Güz daha az acıtıyor
Beraberken
El ele


BANU ULUDAĞ
* Resim: Alexander Shafransky