Yirmi yedi yıl geçti artık
O aşkın istifinden,
Yirmi yedi yıl önce zakkum çiçekleri
elimdeki ıtırlı kokularıyla
gitti imbata.
O küçük, simsiyah çocukluğum da
yok yanımda
Sokaklarını gezdiğimiz tütün kokusu
oturmuş ellerime izmarit çaparisi,
kirli sarılı apartmanlar
Uyku kafesi döşeğimde
Karartıda yalnızlığım

Avuçlarımda buzdan sıcaklığımı
Nasıl örtsem üstünü nasıl?

Ne zaman,
Yokluğun ömrüme dokunsa
Gençliğimdeki retinam sana bakıyor

Nereme anlatsam nereme sorsam
Ben bendeki beni özlüyorum
kimsenin görmediği..
Bugün, dün,
Ben oturmuyorum karşında,
annem gözlerini dokundurmuyor gözlerime
Virgüle koydum hayatımı
Bitmeden özleminde
Sensizlik kördüğüm
Puslu dün,
Puslu bu gün,
Vakit öldürüyor zaman
Sahi sende!
Bendeki sensizlik oldu mu hiç?
Zavallı bir aşk doğdu bu güne
Hala vazgeçilmeyen
Elvedalı elvedasız,
Zaman ötesinden.
İBRAHİM ÖZDEMİR(2009)