Çok uzun zaman oldu. Öncelikle eski ve yeni dostlara merhaba. Ben hiç birinizi unutmadım umarım sizde beni unutmamışsınızdır. Anlatacak büyük bir hikâyem var sizlere umarım beğenirsiniz...

Bir masal gibiydi; gözleri huzur mavisi... Zor biriydi güneşten çaldığı saçları endamına dolanır ate’ye bile tanrıyı hatırlatırdı.

Şair görür görmez âşık oldu ona. Çok koştu peşinden şiirler yazıp penceresinden attı yollarına çıkıp ilanı aşk eti oda yetmedi sitemini dile getirdi.

Acıya sevdalansam canım daha az yanardı.
Kelimeleri anlamsız kılan gözlerin.
Sessizliye itiyor beni.

Bu kadar zor mu sevmek?
Bu kadar zor mu kendin daha çok, onu düşünmek?
Aşk sevgi nedir bu kelimelerin üstündeki lanet.
Yakalananı yangınlar sarıyor.

Ömür dediğin kaç hece ki.
Çoğu gözyaşı.
Biraz tebessüm, belki bir iki gülümseme.
Anlam katan şeyler lanetlenmiş ise.
Ne gereği var yaşamanın.

Zamanla erdem sayılan şeyler değerini yitirmiş.
Bir tek aşk kaldı elimizde.
Bir tek aşk…
Ve şimdi onu mahkûm ediyoruz…
Karanlığa.

Yaratılırken bile çift yaratılmışız.
Peki, bu bencillik neden?

Maddiyatla maneviyatın savaşında, kazananı biz insanoğlu belirliyor.
Mahşere yaklaşırken.
Yaşadıklarımla inancım zayıfladı.
Zayıf bir ruhun can çekişmeleri bunlar.


Bin bir oyunla aldı gönlünü gönlüne kattı. İlk defa bir masal mutlu başlamış mavi sarı kırmızı gök kuşağının bütün renkleri etraflarını sarmıştı, âşıkların. Şair şiirler yazıyor sevdiğine şarkılar söylüyordu.
Yüreğin deki aşkı ifade etmek için kelimeler yetersiz kalıyordu.

SADECE BİL DİYE SÖYLÜYORUM…

Biliyorum anlamsız bütün kelimeler.
Hıçkırıklara boğularak ta söylesem.

Ama şunu bil.

Gözlerine bakarken damlayan gözyaşlarıma…
Yansıman düşse kaybolmasın diye
Bir ömür ağlarım!


Tabiî ki böle gitmeyecekti renkler hangi masal acısızki…