Herşey senin üzülmemen için
aldıgım nefes yürüdügüm yol
ne yapayım bilmiyorum dert desen bol
umudum yok yürümem gereken uzun ince kılişe bir yol
bakma sözlere bu can bu yaşam sevinci senin için

Bedenimi yakarım yinede yaşarım
bir yanar bir dogarım
sanmaki seni düşündükçe aglar sızlarım
elde degil bu aralar hasretli türküler söyler yazarım
senin için oysaki hepsi ben senin için yaşarım

Beni unuttugun gün alıcam elime silahımı
ölmek için yer arıyacagım buca bornova yada inciraltı
kurumuş dere gibi sarılacagım topraga sımsıkı
şehadetden önce bogazlarımı patlatırcasına bagıracam adını
çok uzaklardan bir ah gelip oturacak gögsünün çeperine
ve ölümüm bu kentin karanlık sokaklarının aydınlıgı olacak
ve kurumuş kanım logarlarına akacak

Yeterki ucunda ölüm olsun böyle hergün her an ölmektense
bir kerede temiz ve hesaplı olur
kim bilebilirki belki oturur aglarsın
gözyaşın yanaklarından kalbime sel olur
börtü böcegin yiyecegi cesedim o sel ile
kapında gülüşümle buz tutup sogur
olmaz ya neyse bence benim sevdam zamanla yalan olur

Ölümü her an içerim her an elinden
yeterki her sabah vurmasın gözlerin kıyılarıma
yagmurdan sonra toprak sen kokmasın
senin için acımam inan bu 25 yaşıma
yeterki sen ol azraililm ele güne muhtaç koma