Hayat öyle acımasız oluyorki bazen, yüzüne güçlü bir tokat yemiş gibi yapar adamı.
’’Senin yerinde olmayı ne kadar çok isterdim’’ diyenler olur. Bilseler gerçekten isterler miydi acaba benim yerimde olmayı hı, isterler miydi ?

Benim günlerim güllük gülistanlık değilki
Benim yüreğimde ne fırtınalar kopuyor bilmiyorlarki
Yüzüm güleçtir benim, içimde gizlidir kederim....


Bazen böyle isyan ederse kalemim, karalar birkaç hüzün dolu şiir. Bir bakmışsın dolmuş bile sayfalar.

Öyle herşeyi anlatamıyor insan başkalarına. Sabret diyorum, sabret bugünlerde geçecek elbet...

Dişlerim acıyor artık sıkmaktan.

Dayanacak takati kalmıyor yorgun dizlerimin. Dertten, kederden ağardı saçlarım hayatın yükünü taşıyamıyor artık omuzlarım...

Baharı bekleyen kumrular gibiyim ama bir farkla, onlar baharı bekliyor ben ise ölümü...

Belki benim baharım olacak ölüm, belki ilk kez gülecek hep ağlayan yüzüm.

Yolculuğun yaklaştığını hissediyorum. Dışarıda diz boyu kar, havada BAHAR KOKUSU var.


3.7.2009
Saat: 00:45

Yazan: S€ssiz P€ri