On sekiz Kasım günü
Haydarpaşa Garı’na çığlık çığlığa girerken
On üç on beş treni,
Nasılda özlemde beklemiştim seni.
Oysa söz vermiştin,
Gelecektin.
Gelirken
Sende kalan
Beni de getirecektin.
Yalancıydın işte
İhanet vardı aşkında
Mavi bir sis bulutunun
Esrarı vardı ruhunda…
Bekledim saatler boyu seni
Ümitle,
Sen gelmemiştin,
On üç on beş treninden inmemiştin…

On üç yıl,
On beş saat geçti aradan,
Hala beklerim seni.
Bilseydim çaresizliğini
Sana sitemler eder miydim?
Seni bu denli sevmeseydim,
İmkansız da olsa gelişin
Hala yolunu gözler miydim?

Her yıl on sekiz Kasım günü
Haydarpaşa Garı’na giderim,
On üç on beş trenini
Ümitsizce beklerim…
Bilirim gelmeyeceksin
Sende kalan beni
Hiç getirmeyeceksin…

Haydarpaşa Garı’ndan ağlayarak çıktığımı,
Karaca Ahmet mezarlığında
Gözyaşlarımın sel olup aktığını,
Sonsuzluğa giderken
Beni nasıl yarım bıraktığını,
Sensizlik denizinde nasıl çırpındığımı
Hiç anlayamayacaksın…

RUHUN ŞAD OLSUN…