Dizeleri tekrar tekrar okuyunca,tüm hücrelerim titredi...Yaşamı süzmüş,idrak etmiş ve içten bir yüreğin sesini duydum mısraların kalbinde...itiraf edelim ki,hepimiz,ölümlere yakın olduğumuz vesilelerle,Allah'a daha yakın duruyoruz...nisyan(unutmak) perdesi örtünce geçmişi,tekrar dalıyoruz üç günlük dünyanın ,anlamsız ve fani işlerine...değişik yüzyıllarda ve değişik kıtalarda gönderilen tüm nebilerin ortak söylemleri şu cümlede birleşiyor "insan dünyaya gelir ve aldanır"Kim ki,mülkün Allah'ın olduğunu,canın emanet olduğunu ve kendisinin de ölümlü olduğunu idrak etmiş ve buna göre yaşamış...işte en bahtiyar o sanırım...Maalesef ki,mülkü ve verilen herşeyi kendimizin sanıyoruz...Fakirim,acizim ve zayıfım ey Rabbim diyerek,bu bilinçle hareket etmiş olan bahtiyardır...hem dünyada,hem ebedi alemde...sahi,Oktay Abimin dediği gibi,illa birilerinin vefat etmesi mi gerekiyor,ibret almak için...illa,elimizdekileri kaybetmemiz mi gerekiyor,emanet bilinci için...bu altınlar benim...bu topraklar,hanlar apartmanlar benim...ben tüm bunları kendim kazandım diye ilahlık dava etmiş nice sultanlar,hanlar,imparatorlar,şahlar,beyler nerede şimdi...mezarlarının yeri belli değil...kimine de bir sinek yetti,canını teslim etmek için...Allah hepimize,ikazlarından önce, kainat aynasında tecelli eden sıfatlarındaki gizemleri çözmek için verdiği akıl ve duygularımızı,gerçek anlamda kullanmayı nasip etsin...amin...

tebriklerim,bir vesile ile bizi de içine aldığınız tefekkür ve ikaz vesilesini,dizelere dökmedeki iç güzelliğinize ve yüreğinizin faniliği idrak etmiş duruşunadır...başınız sağolsun...selam ve sevgilerimle...