Tam karanlıgın orta yerindeyken
Çok uzaklarda küçük bir ışık
Yüreğimi ısıttı
İnce bir sızı düştü içime
Ilık ılık sardı bedenimi
Haykırmak istedim
Boğazıma düğümlendi sevda lokmaları
Seneler geçti üstünden
Anladım sonra
Bedenimi saran sızı kalp yarasıydı
Yüregimi ısıtan sevgilinin sözleriydi
Çok uzaktaki ışık son umudumdu
İşte yine karanlıktayım
Siyahlara bürünmüşse sevda
Çok uzakta kalmışsa umut
Dostluklar bicak yarası ise
Karanlık mı farketmez
Herşeye rağmen
Yanlız birkere
Gözlerin gözlerime değdığinde
Yüreğimde güller açıyor
Bir hoş oluyorum
Artık günler sayılı
Saçlara beyaz düşmüş
Bir tarafım kara kış
Ote yandan
Yüreğim kıpır kıpır
Bir tarafımda bahar esiyor
Boş vermek istiyorum olmuyor
Arkamda yaşanmış bir hayat
Gözlerimde yaşlar yılların yorgunluğu
Saçlarımdaki beyazlar sevgimin saflığı
Yüzümdeki kırışlar dostların kalleşlikleri
Neler gördü bu gözler
Neler yaşadı bu yürek
Onun içindir ki
Karanlık ne yazar
Dayanırmı buna can
Hatta
Toprak bile çatladı boydan boya
Bir damla su için büzüldükce büzüldü
Göz yaşlarımla idare edercesine
Çatladı kadeh rakısız kalınca
Dibindeki son damla ile kafa bulurcasına
Çatladı dudak sevgisiz kalınca
Ne amansız yokluk bu sevda
Ne yürekler acısı ayrılık
Ne vefasız sevgili
Karanlık ne fena
KARANLIKTAYIM