Birileri karalıyor eline almış kağıt kalemi,
Önüne geleni yazıyor hep acı fermanı,
Yaşamıyor hayatı olmuş zindan sanki,
Herkesi hor görüyor, hiç bakmıyor kendini..

Bir kendini görse, yok ki aynaya bakası,
Önce kendini yaşasa görse yaşanan hayatı,
Hiç bakmıyor gerideki geçirdiği zamanı,
Tafralar yapıyor, unutuyor yaratanı..

Eline almış ipleri kendine çekiyor ipleri,
Bunca zaman, söyle yaşananlar ne?
Bu kadar kibirlenme , büyüklenme niye..
Yaşamda başkasından önce kendini irdele..

Uzun ömrün varmış gibi büyülenirsin,
Ona göre kendi insan, ötekiler serseridir,
Bilmem yaptıklarına neler demelidir.
İnsan azda olsa kendini görüp, bilmelidir..

Kırarsın yıkarsın verirsin kendin karar,
Yaptıklarınla etrafına veriyorsun zarar,
Unutma seni ve O’nu da bir yaratan var,
Öyle kendince başkaları için verme karar..

Bak dünyaya geldin gidiyorsun işte,
Büyüklenip, yüksek görmeler niye,
Dünyada senden başkaları da var bilsene,
Kendine çektiriyorsun elem ve çile…

Ne geçti bu yaptıklarından eline,
Ne verdin sen, sen olarak birine,
Etrafına bak birazcık onları dinle,
Hoş görülü ol olsun herkes seninle..

Gel kendini topla yolunu düzelt,
Etrafındakilerden az biraz ibret,
Bitsin artık bunca yaşadığın gaflet,
En güzelini yaşarsın biraz sabret..