Uçtu gözlerinde feri
Konacakken su pırıltısına
Yayıldı Ambrossia’nın kokusu
Salınıverdi gökkuşakları ürperen maviliklerden
Poseidon uykudaydı henüz
Kıskandırıcı yeşiliyle Kalliope şarkısını söylüyordu işte
Bir günün başlamasıydı bu martı kanatlarında
Çırpındı umutlar ötelerde berilerde
Bekleyişin ardında kalmıştı heyecanlar
Derken; Nephele’nin gölgesi indi gözlerine,
Islanırken toprak.
Zaman oğlak dönencesi boylarında eskiyordu
Bir aşımlık kavuşmalara arzulu
Hasreti Rapunzel masalı kadar masumdu
Saçlarında akşamlar başlamıştı artık
Erguvan rengi elbisesini giymişti ufuk
Hava bir garip, bir buruk
Seslerin bir bir gizlendiği vakitler burçlanıyordu
yavaştan
De ki: sus olmuştu
De ki; pus olmuştu
Var git diyordu boşvermiş hüzün
Siyah örtüsüne çizdi Artemis gümüş yaylarını
İyiden eğilmiş gece
Ürperemedi artık
Sevgi dudakta gülümseme,
Hasret dorukta bir düşünce
SERNUR