Savur kendini sabahın erken saatlerine.
Kim derdi uzaklardaki sen yakınsın gündüze.
Uzaktasın artık kovulduğun düşlerinden.
Yavaş yavaş yürü ağaçların huzurlu gölgesinde.
Neyin var dediklerinde.,
“Hiç bir şey” de.
Çünkü hiç bir şey kadar boş gökyüzü .

İstersen çevir gözlerini, bak hiç bir şeyin değerine
Vur kendini, öl, bit,
Yok ol her yerden ve hiçbir şeyin tadını çıkar .
Çünkü boş gözlerle bakan vedalaşmalar kadar yalnızız burada.

Önemli değil, senin suçun değildi bu,
Kendi kendimize oynadığımız bir oyunun içindeyiz sadece.
Kendine dışarıdan bakmayı öğren ve kıyıya vuran bebeği sudan çıkar.
Oyuncaklarını kırmışlar ,
Bu yüzden bütün hırçınlığı ve bu yüzden atmışlar onu denize.
Okşanmamış saçlarındaki tuzlar temizlenir sen istersen.
Amaçların anlamsızlığını anla,
Çünkü zaten ölmek için geldik bu dünyaya.

Onun gözünden bak bir de ..
Çok değil yakın senin bedeninin sonu da.
İncitme artık yapıştırdığın kalbini,
Kimseye göstermediğin gülüşlerini göster kendine bir kez olsun.
Tuzları temizle artık o güzel çocuğun saçlarından.

Suskun gece şarapçıları elindeki şişeyle yıkarlar tuzlarını,
Yanlarından geçip gider geri gelmeyecek sesleri.
Biliyorsun, hiç bir ses kaybolmaz bu evrende.
Nefes almak o kadar kolay olmuyor her zaman biliyorum.
Yine de çiçek bahçesi şefkati, gülümsemeyi hatırlatır her gördüğümüzde.

Yağmurda aç ellerini gökyüzüne..
Çünkü o damlalar daha önce de bu hissi tatmışlardı gözyaşlarında.
Çünkü boş gözlerle bakan vedalaşmalar kadar yalnızız burada .






KATRE