Bugün kaybettim ellerini avuçlarımın arasında..
Ufacık ayaklarınla benim attığım adımın yarısını bile atamazken sen,
Kaldırıp başını bakarak gözlerimin içine
’YAVAŞ GİT ABLA ’ dedin ..
Benden destek alarak atıyordun adımlarını.
Bense ellerimin avuçlarında kaybolup,
Adımlarımı senden destek alarak atacağım günleri düşünüyordum..
Nefesim daraldığında gözlerinin içine bakarak ,
’YAVAŞ GİT ABLAM’ diyeceğim günleri..
Hiç büyümesen keşke..
Hep küçük kalsa ellerinde yüreğin gibi.
Hiç çekmesen ellerini avucumun içinden ,
Tüm zorlu yolları beraber yürüyebilsek keşke..
Her düştüğünde yanında olabilsem,
Kanayan dizlerini ellerimle sarabilsem.
Ve silebilsem gözyaşlarını aynı ellerle...
Ama hayat acımasız..!
Kendi dertlerinle kendin savaşmak,
Düştüğünde üzerindeki tozları sirkeleyip yola devam etmek,
Engebeli yollarda tek başına yürümek zorundasın..
Bazen yanlız kalmak kaçınılmaz.
Korkma karanlıktan, yanlızlıkta kendini bulacaksın..
Zaman çok hızlı geçiyor , çark çok hızlı dönüyor.
Ablamın kardeşiyken , kardeşimin ablası oldum birden...
Peki Ablacım yavaş gidelim..
Ama hayat bizi bekler mi dersin..?
Önümüzde kocaman bir yol..
Ömrüm yettiği sürece pamuk ellerini avuçlarımdan çekme PRENSESİM..