Bilir misin
Senli hayallerle başbaşayken
Odamın göğü vardı
Al güllerden oluşan samanyolu uzanırdı
Baktığım her yerinde
En yüksek buluttaydı
Heyecan fırtınalı yüreğim
Ellerini sımsıkı tutardı ellerim
Sanki hiç gitmeyecektin
Ama falların yolu hep sanaydı
Yalan mıydı
Ellerimin arasından kayıverdin

Tanıdıkken yabancılaşan
Bana ait olmayan
Bir adım
Atıldı dönüşü olmayan yöne
Büyüdü
Hatta ihtiyarladı
Çocuksu sabırsızlığım

Tutup sevinçlerimin elinden
Gittin
Ve örüldü ümitsizlik duvarlarım
Sert soğuk
Çatık kaşlı
Dimdik salındı
Her ah’ımın her özlemimin önünde
Geçitsiz
Obur bir cani misali
Ümitlerimi yedi bitirdi
Yok etti
Yedikçe daha da sertleşti

Sancılar arasında ulaştığım sabahlar
Sana
Yıl olup geçen günler eşiğindeki
Her biri ayrı yanışlara gebe geceler
Bana
Bulaştı

Gölgeni bile bırakmadın gözlerime
Apansız
Habersiz gidişinle
Bakışlarımın bayram sabahlarını
Çevirdin hüzün gel gitlerine

Bir zamanlar
Ya özlemle
Ya vuslatla
Yüzüm bulanırdı yaşlara
Öğrendim ki
Ellerim de hıçkırırmış
Her bir harf
Parmak uçlarımda
Yaraya tuz olan damla
Bak şu satırlara...

ASLI DEMİREL...