Kokusu başkaydı anıların
Güzeldi de yoksundu geçmişim
Fakat geçmişim de farkındaydı olup bitenlerin
Hatırladıkça uçup gitmek,
Sonrasında da delicesine dönmekti niyeti…
Ne gezer ki akli denge!

Ne bir zaman makinesi ne de bir film şeridi
Alır mıydı birebir yaşamanın yerini?

Hiçbir şeyim olmasın!
Şimdiki zamandaki sahipliklerim geçmişimin önüne geçmesin
Sadece onlar , yitirdiklerim olsun dedim
Sadece bir gün,
Bir günüm onlarla olsun…
Doğrusu bu muydu fark edemedim de
Büyürken azalıyor sevdiklerin,
Geleceğe her adımda bir güle gülenin fısıltısı kulaklara…

Her güle güle erkendi,
En erkeni de seninkiydi,
Daha onca şey vardı,
Yaşayamadık…
Yutkunmak elde mi?
Hıçkırmadan fısır fısır ağlamayı
çok erken öğrendim
Çocuktum bilemedim saklanamamayı
Tam o anda dik dur adam ol dedin
Sanki giderken bunları söyler gibiydin
Hepsine uydum baba!
Ağlamadım...
Taş olmayı başardım baba,
Bütün bunlara akıl erdirdim de,
Yokluğuna asla!

Onca haykırışım
-Sessiz ve dingin-
Onca yalpalamam
-Her zaman düşerken kalkmayı bilme kaygısıyla-
Onca hıçkırık
-Kimsenin duyamayacağı sessizlikte
başım yastığın altında inlemelerim…-
Onca kırılganlık
-Yürekleri taş edecek boyutta-

Gidişin çocukluğuma veda vaktimdi
Büyümüştüm baba!
Tam on üç yaşındayken kocaman bir adamdım
Kimse anlamadı bilemedi
Zaten kimse de bilmesin istedi yüreğim...

Yokluğun,
Doldurulması mümkün olmayan bir sızı
Yokluğun,
Sana doya doya sarılamamamdaki pişmanlıklarımdı...

Ne garip
Sahnemdeki oyununun bütün hayatımı
akıl almaz boyutta değiştirmesi
Ne garip
Yokluğuna bir çırpıda inanmaya çalışabilmek
-Yıllar geçti hala inanamadım-

Büyüdüm baba!
Senin gidişin çocukluğuma veda vaktimdi...
Evim yurdum neresi bilemedim,
Savrulduk, yorulduk dindiremedim,
Nereye aittik akıl erdiremedim,
Sensizliğin senfonisi çok ağır geldi baba!