Şair içine kapanık yaşar,
Şair konuşurken değil yazarken anlaşılır.
Yalan yoktur kitabında şairin,
Doğruluk, dürüstlükten yanadır.
Şair romantiktir, duygusallık göbek adı.
Şiirleri unutulmaz damakta bırakır tadı.
Şair Yunus dan öğrenir aşkı.
Mahsuni Şerif den arkadaşlığı.
Aşık Veysel ile sever toprağı.
Mehmet Akif ile bayrağı.
Şair ölse bile dünya ile koparmaz bağı.
Şair ayakların da pırangalarla da yaşar.
Zindanlar çürütmez, köreltmez onu.
Duvarlar şahidi olur.
Parmaklıklar ise sırdaşı.
Şairin acılarını dindiren tek yoldaşı.
Bir kalemi, bir de avuç dolusu göz yaşı.
Kelimeler şairle raksına başlar.
Eğlendirir, neşelendirir, gururlandırır.
Şair ölse bile şiiri yaşar.
Vatanını,milletini onurlandırır.
Şair özgür olmak zorun da.
Anlata bilmek için doğruları.
Şaşmaması gerek yolun da.
Koparmamak için bağları.
Gezmesi dolaşması gerek şairin.
Tanıması gerek dağları, ovaları.
İnsanlar onun için bir nimet.
Araştırması gerek nasıldır hayatları.
Eğlendirmeli şair şiirleri haz vermeli.
Şair güldürürken düşündürmeli.
Şair yazarken ağlamalı,
Gözyaşlarıyla süslemeli şiiri.
Okuyanları duygulandırmalı.
Yaşatmalı şair bire bir yazdıklarını.
Sindirmeli okuyanlara korkularını.
Kaygılarını hissettirmeli okurlarına.
İçine kapanmamalı şair vatanı satılırken.
Prangalar korkutmamalı zindanlar boş çürürken.
Atalarının sözleri halen yaşatılırken.
Şair kalemine kilit vurdurmamalı.
Üstünü örtmemeli hiç bir şeyin.
Bire bir vurgulamalı.
Yılmamalı şair tüm zorluklara göğüs germeli.
Vatan, millet, sakarya olmalı emeli.
Değmemeli göğsüne na mahrem eli.
Laf söyletmemeli baş şair Mehmet Akife.
Ondan öncekilere ve sonralarına.
Ben onların önderliğinde giyerim pırangaları.
Buda benim gibi amatör bir şairin gözyaşları...