Bir şiir gönderip soram halini,
Postacıdan çabuk ala Karakoç.
Özledim inan ki mahcemalini,
Görmek için resim sala Karakoç.

Elbistan`da doğmuş başkentte yaşar,
Mülayim halini görenler şaşar.
Ava meraklıdır dağları aşar,
Kekliği kondurur dala Karakoç.

İsyanlı Sükut’la girer makama,
Hakime, doktora ve kaymakama.
Gül yerine şiir asar yakama.
Arif olan ibret ala Karakoç.

Hüzünlü gözlerde gördüm elemi,
Seher vakti seyrederken alemi;
İnanırım sihirlidir kalemi,
Herhal ucu batmış bala, Karakoç.

Sazlar arasında dertlisi neydir,
Hal ile hatırın inşallah eydir.
Herkes kendisine ağadır, beydir;
Değer vermez asla mala Karakoç.

Gelip çırak olmak isterdim sana,
İlham veriyorsun hemen insana.
Vur Emrinde mektuplarla Hasan`a,
Şiir yazar mısın hâlâ Karakoç ?

Devam eyle gazetede yazına,
Kulak asma nursuzların nazına.
Vatan için ayar verip sazına,
Sabret makamından çala Karakoç.

Sözlerim senettir, şiirim nakit;
Nerde hür gelecek, nerede akit ?
Doğar yeni şafak , beklenen vakit;
İsterim ki hep dost kala Karakoç.

Dünya boştur bakmaz isen nedene,
Akılsız baş ağır gelir bedene.
Hep saygı duyarım hizmet edene,
Hizmet için çıkmış yola Karakoç.

Gülü çok severim, Kul Bahri adım;
Sizin ile dost olmaktır muradım.
Kucaklar dolusu selam, üstadım;
Dilerim ki mutlu ola Karakoç.