imkansız deselerde
bir gün bitebileceğine ihtimal getirselerde
o sever ama kırılgan bir çiçek gibidir
affetmez çabuk yorulur
üzülür siler atar kaybedersin onu
deseler bile..
ben yine seni hiç olmadığım kadar
aynı duygular içinde seveceğim
elvedan kalırsa şu zavallı kalbimde
adını her andığımda aglamaklı gözlerle
bakacağım resmine.
belki bilmiyorsun ama kaç zamandırda
böyle avutabiliyoum kendimi
uzak oluşun birde sana hayatım sevgilim
diyemeyişim ellerim kollarım bağlı böyle
hiçbirşey yapamayışım tüketip bitirdi zaten beni
ama bekliyorum birgün dokunup hayaller içinde bana gelmeni
inan ben buna bile inanıyorum
birgün olacak eminim
gözlerimle gözleyecegim papatyalar diyarından gelişini
yüregimle dinleyecegim o masmavi gökkuşagı renginde bir kelebegin
saçlarına konup aşk şarkıları fısıldamasını.
ben seni hep sevecegim
bir tanem
yolun sonu sana çıkmasa bile
başka birini bulup kendini oyanar unutursun deseler bile
ben seni ömrüm yettigince
şu ayaklarım ne zaman ki sana koşmaktan yorulup
dile geldiginde belki bende o zaman
sevmekten vazgeçerim senide
ama sanmıyorum ya bu beden bu düşünceden
firar edip kurtulursa bide
o zaman mı
delidüşten mecnun’dan daha beter olurum belkide
tanıyamaz görsende bulamazsın beni bir daha.
çıkmazlıklar içinde yalancıların arasından koparıp aldın beni
şimdi uzat ellerini
hadi delidüşüm
sevgilim benim..?