Bilmem hatırlar mısın evlendiğimiz günü
İki nefes idik biz koskocaman bir evde
İnsan unutamıyor gün be gün gördüğünü
Başa dönüyor her şey zaman denen işlevde

Nasıl mutlu olmuştuk doğunca ilk kızımız
Tatlı bir sorumluluk yüklendi omzumuza
Artık Funda’ydı bizim evdeki yıldızımız
Sarıldık tüm sevgiyle minicik yavrumuza

Sonra Sevda katıldı mutluluk halkasına
Yaşar’la tamamlandı yürekteki sevdalar
Bizler onlarla çıktık aşkın şahikasına
Onlar ile gelecek bize mutlu ferdalar

Ve yıllar rüzgâr gibi gelip geçti bihaber
Zamanla büyüdüler bizce küçük çocuklar
Hayat denilen zaman yaşandı hep beraber
Açınca gül olurmuş daldaki tomurcuklar

İlmek attık zamana umut dokumak için
Gurbet kül etti bizi hasretlerde yakarak
Kimisi evlenerek kimi okumak için
Göçtüler yuvamızdan hüzünde bırakarak

Kuşlar uçtu yuvadan mutluluk diyarına
Bu da böyle bir dönem canı gurbete saldık
Hasret taşıyacağız bu günlerden yarına
Tut elimi bir tanem yine ikimiz kaldık

17.08.2009/Samsun

İbrahim COŞAR