Gönlüm bahara vedada şimdi...
Hazana merhabada...
Gönlüm mutluluğa yasta şimdi...
Hüzne merhabada...
...

Siyahtan hüzünlere büründüm,
Oysa en çok maviye sarılırdım,
En çok maviyi severdim...
En çok gözlerinin mavisini...
Hüzünlerden yapma hayallere tutundum,
Oysa en çok seni düşlerime eklerdim,
En çok mavi düşleri...
En çok da seni...

Sevemedim vedaları,
Gözyaşından köprülerde yol almayı...
Sevemedim hiç…
Ve ne zaman vedaya sürçse dilim...
Nedense hiç gidemedim...
Oysa şimdi gitme vakti benim için,
Bizim için...
Ve geri dönüşü olmayan yola girme vakti...
Zaman sensizliği gösterirken,
Senli günleri kalbime gömme vakti..

…

Hatırlar mısın?
Ne çok gülerdik seninle,
Hayatın gülmekle anlamlandığını öğrenmiştim…
Ve gülmenin karşılığının sende olduğunu da…
Şimdi her şey gibi o gülüşlere de veda etme vakti…
Eskisi gibi gözyaşımı bağrıma basıp,
Acıyı kalbe gömme vakti…

Ah gözü çıkası ayrılık,
Aşkımı çok derinden yakaladı…
Oysa kaçmayı denemiştim,
Acı beni tuzağıyla kucakladı…

Kalbinin dik yokuşlarına varamadan,
Aşkım canını veriyor…
Belki de hiç sevmemeliydim seni,
Bu imkânsız denilen aşkta,
Kara sevdayla karalanmamalıydım…
Ya da en kara yanıyla aşkın,
En beyaz halime bürüdün beni…
Bilmiyorum…


Her aşk bi masalı yazarmış…
Ve her masal mutlu biter bilirsin…
Biz bu aşkta nerde yanlış yaptık…?
Ki böyle acıya sürüklenir giderim…


Uzun lafın kısası,
Artık sevmemeliyim seni…
Aşkın “sen” halini
Ne kalem yazar bi kerede
Ne yüreğim anlatır üç beş kelimeyle…

Şimdi aşkın “ den “ (ayrılma) hali…
Ve içimde biriktirdiğim son birkaç kelime…
Yüreğimde senden kalan yerinden:
“ seni seviyorum”…
Ve seni sevmeyi çok özleyeceğim…
HoşçaKaL...


[“bu masaL böyle bitmemeliydi oysaki”]