Şiirde aşk olmalı, şiirde sevgi…
Kelimeler renk katmalı şiire,
Okuyan bir şeyler hissetmeli, heyecanlanmalı…
Duyan herkes dinlemeli,
Yunus’un sevgisi dile gelince;
Derdi olan inlemeli…
Şiirde tüm kapılar açılmalı birer birer…
Şiirde hoşgörü olmalı,
Etrafa güzellik saçılmalı.
Mevlana canlanmalı gönüllerde
“Dön kardeş, dön”… Dön yanlış yoldan,
“Gel”, gel birlikte dönelim
Doğru değil yanlışta ısrar;
“Hû” deyip te öğseğisi atılanlar
Kumral Dede, Hacı Bektaş selam sizlere.
Selam Hoca Ahmet Yesevi’yi bilenler;
Nerde Tapduk dergahına katılanlar ?
Nokta kadar menfaata virgül gibi eğilenler!
Gelmeyin içimize, bizi bize bırakın!
Bırakın Ferhat dağları delsin!
Şirin’ler su içsin, içsin de kansın…
Damlalar göl olsun, içinde kalpler yıkansın!
Belki doldurunca suyla tasını
Çöldeki Mecnun’un dudağına;
Belki de İbrahim’in atıldığı Nemrut’un ateşine
Gönderir fazlasını…
Kerem, Aslı için yüz kere yansın!
İçimizden bin Köroğlu uyansın…
Çık bir kere Çamlıbel’in dağına,
Gel, girelim şu Kevser Irmağı’na!
Kul Aşık deryayı geçsin,
Kamber kavuşsun Arzu’suna!
Karacoğlan güzel seçsin,
Uçsun her tarafta Süleyman’ın kuşları
Selam götürsün allı turnalar,
Bakalım Pir Sultan’ın katibe yazdırdığı arzusuna.
Açsın İrem bağında kırmızı-beyaz gül,
Figan eylesin gözünden yaş akarak bülbül.
Bir nağme çalsın Veysel’in sazı;
“Sadık yar, kara toprak” bizleri bekliyor…
Uzun ince bir yoldan,
Kalksın göç eylesin Dadaloğlu.
Varın, Hint elinden kumaş getirin;
İki kapılı bir handa Dede Korkut “boy boylasın”.
Öyle bir nağme ki yer-gök inlesin,
Sevgiyi, hoşgörüyü, unutulmayan aşkları anlatsın biri;
Ve bu şiiri
Tüm canlar dinlesin…