Sensiz geceler, korku verirdi bana
Uyuyamazdım sabahlara kadar
Seni sayıklar dururdum
Ta ki, güneş doğana kadar.
Ayrılık saati yaklaştığında
Gitme diye bağırırdım arkan sıra
Nafile yakıp giderdin yüreğimi.
Bense,
İçim yanarak yokluğuna ağlardım.
Oysa neler düşlemiştim,
Neler hissetmiştim senin için
Seninle oturur. seninle kalkardım
Yeni başlayan her güne
Seninle merhaba derdim.
Hep seni yazar, seni okurdum
Bitip tükenmeyen yazılarımda
Dönüp dolaşır hep sana
Bir şeyler anlatmak isterim.
Oysa ki sen,
Bir sonbahar yaprağı gibi savrulup gittin
Bir daha dönmemek kaydıyla.
Belki bir gün, ummadığın bir anda karşılaşırsak
Yıllarca anlatmak isteyip de anlatamadığım
Bende kalan körelmeyen aşkını
O an, kelimelerle anlatamasam bile
Bil ki, bakışlarımla anlatacağım
Ayak üstü bir kaç dakika
İçinde olsa.

Orhan Bol