Sen Yokken yağdı
Yalnızlığın yağmuru günlerime
Böyle zamansız akşamlar çaldı kapımı
O zaman düştü defterime acılı dolu şiirler
Bahar bahar olalı ömründe
Böyle bir güz yaşamadı
Gönül evimde
Uçmadı kuşlar bahçemde
Uğramadı sokaklarıma
Konmaz oldu kelebekler omuzlarıma,
Sen yokken…

Sen Yokken,
Akan pınarlar susuz kaldı
Sine dağlarım yaz yaşamadı
Kar elinde dallar yaprak açamadı
Sanki bir rüzgârdın esip gittin o gidiş
Ben böyle yarınsız günlere kaldım
Sen yokken…

Sen yokken,
Sızladı durdu bu kalbim
Derdimden hiç böyle sızlamamıştı
Doğmadı güneş, günlerime
Ya da doğdu ben hissetmedim sıcaklığını
Böyle zamanlara yenildim
Çiçekler açmadı, penceremde
Kokusunu duymadım,
Ölümü yaşadım sanki ölmezden önce
Sen yokken…

Sen yokken;
Uyku diye yattığım yokluğun oldu
Senden yana düşler bile kuramadım
İçimde yaşadım yaşamın anlamsızlığını
Mahkûm oldu, dudaklarım
Şarkıların en hüzünlüsüne
Şiirlerin en acıcısını yazdım
O içli nağmelerde inledi durdu yüreğim
Hayat yokuşlarında yıkılı kaldım
Böyle yarınsız,
Böyle çaresiz kaldım,
sen yokken…

Sen yokken,
İçime kanlar aktı
Yabancısı oldum bütün sevinçlerin
Gülüşlerim terk etti beni
Görmedi gözüm mevsimleri
Geçip giden zamanları duymadım
Herşeye bomboş bakakaldım
Her günün yabancılığında,
Kaldım nefessiz
Sen yokken…

Sen yokken,
gülmedi yüzüm
Sancılar göğsümden eksik olmadı
Sustu gönül sevdadan yana
Hazanlara soyundu günlerim
Darmadağın olan bir bahçede
Dikenlere sarılı kaldım,
Gözlerimdeki her damla yaşta
Bir çıkar yol bulamadım
Ağladım.
Sen yokken…

Sen yokken;
Böyle duygularda kaldım
Kaldım çaresiz
Oysa ben varlığınla yaşamak isterken
Beklerken her güne seninle
Güneş gibi doğmayı,
Bütün bir yaşamayı beraber kucaklamayı
Dertlerinle dertlenmeyi
Sevincinle sevinmeyi
Arzularken senin her halini
Sen, yokluğunla yıktın, beni giderken
Şimdi ben ölmeden ölümü yaşarcasına
Sensizliğimi yaşıyorum
Sen yokken…


(Şiirimi yorumlayan degerli dost A..zade’ye tesekkürlrimi sunuyorum)