sokaklar evim olmuş artık
gazete parçaları yorganım şu dipte
duran.
ıslak kaldırımda yatağım
güneşin doğmasını ümit ediyorum
içimi ısıtmasını beni sıcacık düşler
içinde uyandırmasını çaresizlik içinde
tutunmaya çalışıyorum avuçlarım arasında
kaybolup giden çocukluguma.
adımı tam olarak henüz bilemiyorum
daha doğrusu bir adım olup olmadıgınıda
bilmiyorum.
annemi sayıklar gibiyim bazen
başımı koyduğum moloz yığınında
pembe tatlı rüyalar görüyorum
her adın dilime dolandığında
hani henüz daha da keşfedemedim
lunaparka gidip atlıkarınca üzerinde
rodeoculuk oynamak nasıl bir histir diye
tadına bakamadığım oncada nimet ver halbuki
ne çok zamanda olmuş kaşıklamayalı
bir tas sıcak çorbayı şöyle yanında bolca çoban salatasıyla
neyi severdim neyin hayalini kurarım henüz bunun bile farkında değilim
üşüyorum
nöbetleşe havaleler geçiriyor
gecenin soğukluguna yenilmek üzere olan
vücudum
ellerim iki dizimin arasında bağdaş kurmuş
ısınmaya çalışmaktayım
hani bugün sabahada çıkarmıyım
bununda henüz cevabını almış değilim
eriyip tükeniyorum sessizce
adımı varlıgımı kimse bilmeden gizlice
gidecegim bende belkide