Uzun zaman oldu.
Gözlerini de alıp, çekip gidişin…

İki kişilik bu yatakta her gece,
Ben sancılarla sarmaş dolaş.
Bari rüyalarımdan gitmesen…

Sabahları uyandığımda,
Çözmek istemem yastığına sarılı kollarımı;
Kalkasım gelmez.
Kokun sinmiş başucuma…

Buralarda havalar hep serin.
Sokağa çıkınca üşürüm.
Bir de, yokluğun ağır bastığı zamanlarda…
Sokağa çıkmadan yaşanır da;
Anladın işte…
Ben sürekli üşürüm…

Yarım fincan acı kahvenin, tadı da yarım.
Zamansız söndürülen ilk sigaradan farksız…

Bütün gün bu evde,
Duvarların arasında dolaşır,
Her defasında seni çizerim gözlerimle…
Senmişsin gibi bakar,
Sana yeltenirim.
İstisnasız resminle konuşma çabalarım nafile…

Suyu senin fincanından içip dudaklarını öper,
Dokunduğun yerlerde tenini algılarım.
Buram buram kokun dolar içime,
Gardropdaki elbiselerinden…

Ah sevgilim !..
Her yer de sen varsın;
Bir ben de olmadığın kadar…
Her şeye yetiyorsun;
Bir bana yetmediğin kadar…

Hâyâlin dolaşıp durur bütün odalarda.
Elimi uzattığımda kaybolur.
Dudaklarımda anlık bir tebessüm;
Bir damla gözyaşına takılıp,
Düşer yüzümden…

Camın önünde,
Sokağın başını gören koltukta,
Gözümü kırpmadan oturur,
Her geleni sana benzetirim…

Sevdiğin şarkıları dinlerim,
Son nakaratına yetişirsin diye…

Bizim ikimizin bir şarkısı olmadı ya !
En çok da o koyar bana…

Duvardaki saate takılırım.
Yelkovan akrebi kovalamayı çoktan bıraktı.
Öylece dururlar işte…
Yoruldular galiba !
Seni beklemekten,
Benim gibi yoruldular…

Gece olduğu zaman,
Masanın başında bir kağıt,
Bir de kalem bekler beni;
Bu ıssız, soğuk evde…

Karanlığı,
Hüznün parçaladığı zamanlardan,
Uzun uzun yazarım sana…
Yazdıkça ağlarım sessizce…
Bilirim ki,
Kalemin suçu, kağıdın günahı yok…

Gönderilmemiş mektuplara dalarken,
Bir kapı gıcırtısına irkilirim !
Bir ses duyarım !

Yoksa sen mi geldin?...

Sen mi geldin?...



Anlarım ki;
Gözlerinin sürgününde,
Aşkının şizofrenik hükümlüsüyüm artık…




____________________________________________YağMuRun İzİ_______


Tuncer Canseven 2011 © Copyright