Beyaz kâğıtta duran mürekkep lekesi gibi,
Yüreğime çöreklenmiş duruyorsun.
Zılgıt yemiş iç çekişlerimin koynunda,
Hasret nöbetlerimin gonguna vuruyorsun.
Sırra kadem bastığından beri;
Düşlerimin mavisine, hüznün siyahını katıyorsun.
Yüreğime çivili yüreğinin kopması gibi,
Gecelerimin gözlerinden, yıldız yıldız kayıyorsun.
Yalnızlık gömleği yapışmış bedenimde,
Sensizliğin müebbet saatini kuruyorsun.

Gittiğinden beri ayın perdeleri kapalı,
Kalabalıklar, içimdeki boşluğu doldurmuyor;
Sessiz çığlıklarım, can çekişiyor kaldırımlarda;
Neon lambaları, umut kırıntılarımı soldurmuyor.
Mazimin en yaldızlı defteri aralandıkça;
Öznesi olduğun yaprağa, gönül toz kondurmuyor.
Kekeme direnişlerle, gün be gün yaralandıkça;
Yokluğun körüklüyor, közünü buz söndürmüyor.
Kırıldı zamanın aynası, her gün paralandıkça,
Sözlerin kanatmıyor artık, gözlerin öldürmüyor.

Senin paketli sevdanın faturasını kestim,
Taşıyamadığın yüreğimin KDV’ si içinde.
Farzet ki deli rüzgârdım, bir zamanlar estim;
Şimdi, yaprak kımıldamıyor içimde.
Kırıldı, sahte mutluluklarla dolu testim;
Hem de, dramatik biçimde.
Bal diye içtiğim zehrini, kan ile kustum;
Sanırım üstüme yok, kör talihi seçimde.
Pustum kabuğuma, bak yine sustum;
Dükkân kapalı, süresiz biçimde…


17.07.2009

Muhittin Alaca