)(-)(-)(-LORELEİ-((15))-)(-)(-)(

Şatonun derinlerinde acı bir çığlık
Maksimilyan’ın haykırışı bu
Islak zemin nemli duvar fark etmez
Ağlıyor da Maksimilyan ağlıyor
Sevdalı hasreti yürek dağlıyor
Gündüzü de bahtı gibi karardı
Şu deli yüreği bir özlem sardı

Aradan birkaç ay geçti böylece
Lorelay Şatoya Prense gitti
Bırakması için Maksimilyan’ı
Prens Andrea’ya yalvardı durdu
Getirtti huzura Maksimilyan’ı
Lorelay hatırına affettim dedi
Ama bir daha görmeyeceksin

Çaresizlik içinde Maksimiliyan
Peki efendim dedi bir daha görmem
Son görüşündür bu haydi git dedi
Döndü Lorelay’a eğer görürsem
Yaşatmam,affetmem sende bunu bil

Kıvrım kıvrım kıvranmaz mı şimdi Ren
İki sevgili yi olmadı gören
Bilmem bu acıya var mı/ydı gerek
Nasıl dayansın ki hasrete yürek
Nerden geldi bilmem başa bu bela
Kokusun salmıyor artık sümbüller
Şarkı söylemiyor lâl oldu diller
Yürekte bir yara kanıyor hala

Yüreği tarifsiz duygu sarıyor
Maksimiliyan’sa Ren’de yürüyor
Ayakları onu çekti bir yöne
Buruk bir duyguyla dalmıştı düne
Derken karşısına çıktı Lorelay
Öyle bir sarıldı iki sevgili
Ayırmak öyle değildi kolay

Perensin adamı koştu Şatoya
Haber verdi hemen Prens Adrea’ya
Tüm adamlarıyla sarıldı çevre
Haykırdı prens yakalayın diye
Maksimilyan şokta,baktı çaresiz
Atladı Ren’e son bir gayretle
İzledi Lorelay onu hayretle

Balıkçılar vardı Ren üzerinde
Oklayın,vurun diyordu Prens
Balıkçının biri gerdi okunu
Bıraktı Maksimilyan’ın hemen sırtına
Bir iki derken çıktı gitti can
Ren’in üzerinde kıpkızıldı kan
Çekdiler tekneye cansız bedeni
Getirip Prensin önüne attı
Lorelay haykırdı nasıl feryattı
Koşarak sarıldı cansız bedene

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz