Kaç bahar geçti böyle aramızdan
Ne sular geçti göğsümün köprüleri altından
Kaç sonbaharda güz yağdı umutlarıma
Bir bilsen…
Güneş çoktan karıştı karanlığa
Bir tek simanı sakladım üzgün yüzlerime
Leylim!
Sen bilmezsin hallarımı
Saklarım utangaçlığıma yüzlerini
Bir gölge misali karanlıkta durup
En oflaz biçimde dudaklarından öperim
Gözlerinde dansa dururum düşlerimce
Sürerim atımı ayazsı şafaklara
İçimi ısıtmaya tek sebep gözlerin
Güneşi beklemem bunun içindir
Ah leylim…
Gece güneşim…
Kıyamet meydanına taşırım bu sevdayı
Sen bilmezsin.
Bir ateş kavurur bedenimi inceden
Yüreğine acı inmesin diye
Saklarım sızılarımı
Can damarıma neşteri vururken
Kanasam da, acısam da
Sana belli etmem
Sen bilmezsin leylim
Ölüm alnımdan öperken beni…
Susarım,
Hayat ipini çekerken perdelerimin
Yinede sana gülümserim
Gözlerine nakşettiğim asuman
Bir soluk darlığında biçsede kefenimi
Yinede seni severim
Gitsen bile…