Bir sessiz ırmak var içimde çağlayan,
Çocukluğumdan alır kaynağını.
Yaşanılan yılların
Hüzünlü ezgilerini taşır
Yorgun çağıltısında…

Döndürdüğü değirmen taşları,
Zamanı öğütür,
Bitimsiz sanılan ömürle birlikte…
Aşk, sevinç ve hüzün,
Sürüklenip dururken,
İçimde çağlayan sessiz ırmağın
Gizemli girdabında…

Yığıldıkça üst üste yaşamın ağır yükü,
Karanlıktan daha karanlık,
Kara bulutlar kaplar yaşamın ufkunu,
Geçit vermeyen karlı dağlar gibi…

İşte o zaman,
İçimde çağlayan sessiz ırmağın
Yorgun çağıltısında,
Bir ezginin nağmeleri yükselir,
Geçmişten bir ışık,dalga dalga….
Kurşun gibi işler,
Yaşamın ufkunu kesen,
Geçit vermez karanlık bulutlara…

Ve içimdeki sessiz ırmak,
Döndürür değirmen taşlarını!
Değirmen taşları,
Zamanı öğütür,
Gözyaşlarımı öğütür yaşam yolculuğunda!
Tutkularımı öğütür!
Umutsuzluğumu öğütür!
Karanlığı öğütür!
Beni öğütür…!