"Gizli ibadettir orucun adı.
Riyadan uzaktır tatlıdır tadı.
Hediyesi büyük yoktur mutadı.
Rabbim bizzat verir bu mükafatı.

Rahmet kapıları ardına açık.
Bağışlama boldur ibadete çık.
Tevbe et, nadim ol ta zirveye çık.
Allah huzuruna var alnı açık."

Dağların hâkimi kim? Onların zirvesine çıkmak için sadece attığı adımlara gücü zor yeten güçsüzler mi?
Ya engindeki ovaların? Rızkını temin etmek için dün, kağnı çeken öküzlerin peşinde ayak sürüdüklerini unutan ve motorize güçlerle güç kazanmaya çalışan Ben-i Âdem'ler mi?
Peki, kendine hudut çizen tarla-tapan ile yuva yapan insanoğlu mu?
Kim bu dağların hâkimleri? Ovaların ve yuvaların kadimleri?
Ecele el verince kaybolan, kaybolunca yerini dahi dolduracak vefalıları bırakamayan İns'ler mi?
Kim.. kim.. kim..?
Eba Müslim Horasani'nin dediği gibi;
Dağın zirvesinden aşağıdaki insanlara bakınca aşağıdakileri küçük görenler gurur düşkünleri mi?
Küçük gördüğü aşağıdakilerin de, kendisini o mesafeden bakınca büyük gördüğü, ama Güneş batma vaktinde o küçük gördüklerinin gölgeleri büyürken kendi gölgesini kaybeden kudretsiz ve hükümsüz biçare insanoğlu mu?
Şayet böyleyse; Kulluk mesabesinde iken kendini çürük ve zavallı bir iç malzemesi ile büyük bulan yürek evhamlarına sözümüz olacak..
Şimdi; Şaire ne diyordu? Tekrar dönüp o fasıla yeniden bakalım;

"Ne kadar feyizli toplu iftarlar.
Kardeşin derdinden kardeşi anlar.
Teravihle secde eder alınlar.
Hayır hasenatta yarışır kullar.

Hoş geldin ya şehrü ramazan hoş geldin.
İnanan kalplere hep huzur verdin.
Rahmet deryasını gönlüme serdin.
Mübarek ol bizlere huzur verdin."

Evet.. Şaire böyle diyordu.. İnsanlığın hayırda yarışacağı, ama o kibirden bir kibir varsa terkederek..
İnsanlığın hasenedde mesafe alacağı ve ahiri rızkını kazanacağı, ama o dağları yarattım sevdasından vazgeçerek..
Secde ve niyaza duracağı bir Ramazan-ı Şerif'i yaşamalı demiyor muydu?
O hâlde? Ey bencillik, ne o dağ senin, ne şu ova benim. Ne de o tarla tapan, yuva yapan mülk onun..
Biz; kulluğundan başka güç sıfatı olmayan, imanı ve ihlâsından başka yıkayacağı, arıtacağı suyu bulunmayan, bir öğün doymazsa acıkan, bir saat yudumsuz kalırsa susayan bir kör nefsin bekçileri değil miyiz..
Ki işte o kör nefsi de bu nefs ayının feyzinden doyurmaya duramazsak hâlimiz nice olur?
..Ve o yarattığımızı zannettiğimiz dağları da Kadir-i Mutlak'a bırakamazsak?.. İnşaallah bu hâl üzre olmayız..
Selâm ve dualarımla muhterem Şaire'm..