Kördüğüm misali,hayatın çıkmaz sokağında bir yol arıyorum kendime,
Bir an önce bulmak ve bulunca yola düşmek, o yolda düşmemek için.
Bir seçim yapmayalım kendim için gidişatım için mecburi de olsa..Aslında herşey aşikar,kaybettiğim tek şey ise hedeflerim,hayallarim....artık ne hayallerim ne de hedeflerim özgür değil...

Çıkmayalım buradan,uğraşmayalım,çıkamasamda bir yol bulmalıyım,bir yol tutturmalıyım kendime..
Ve artık zamanı geldi uyandırmalıyım gözlerimi gafletten.

Uyan ey gözlerim! gafletten şifanla uyan..yegane şifan ölüm gelmeden..

Ve artık bir yol seçtim kendime,asıl amacım yolumu bulmakken.Şimdi ise mecburi istikamette aheste bir şekilde ilerliyorum,hiçbirşeye aldırmadan
karşıma ne çıkacağını ve beni neyin beklediğini bilmeden....
Hala beklentilerim var hayattan, keşke olsa dediklerim ama biçare tutturmuşum bir yol gidiyorum..Bazen aklımdan geçiyor; artık hayata dair ne varsa içimden silmek,gözlerimi bir an olsun açmak,daha doğrusu açık olan gözlerimi uyandırmak...

Uyan ey gözlerim! gafletten şifanla uyan.. yegane şifan ölüm gelmeden

Yoksa gözlerim hayattan ümidini mi kesti ? acaba kendini kaderine mi terketmek istiyor ? yoksa bana bir şans daha vermeyecek mi? sorular sorular sorular beynimi kemiren, beni benden alan bu sorular...artık atmak istiyorum bunları bir kenara ve sadece yoğunlaşmak istiyorum kaderime.Acaba kader benim kaderim mi ? yoksa gözlerimin mi? Ve bir kez daha sesleniyorum ;

Uyan ey gözlerim! gafletten şifanla uyan..yegane şifan ölüm gelmeden..

Seslenişlerim nafile ama ben yine de bir kez daha seslenmek istiyorum..Gözlerim!!! uyanmam için bana ölümü gösterme,hayatta iken bana uyanmayı nasip et,yaşarken uyandır beni..uyan ey gözlerim uyan! gafletten şifanla uyan..

ABDULKERİM TİRYAKİ