bir zaman kocatepe’den ellerim cebimde sıhhıyeye yürürdüm
evrimi başlamamıştı henüz tenimin
soğuktu lakin
acıtmıyordu
adına tahsil dediğim talihsizliği yaşıyordum
kocatepe’den sıhhıye’ye yürüyordum

saçlarımı kaldırımlara döküp
kendimce yüksek sandığım binalar arasında
düşler kuruyordum
yanımdan şuh gülüşler geçiyordu
gökyüzünü arıyordum
yıldız sandığım
uzaklarda
lambalara bakıyordum
kocatepe’den sıhhıye’ye yürüyordum

akay kavşağında ayağım kaydı sonra
bir aşka yuvarlandım
sırtımda kitaplar ne ağırdı
başımda aklım..
ankara bahara uyanıyordu
bense azaba
göremiyordum
çünkü aşkın gözü kördü
elleri bana güldürdü
ruhumu kaybediyordum
akay’dan sıhhıye’ye yürüyordum

bunların hepsinden sonra
şimdi ankara kaldırımlarında bırakılmış bir aşk
sayfalara gömülmüş bir baş
aşırı düşünmekten yanmış beyin hücreleriyle yaşamak kaderim
biraz saç,biraz sakalla bezenmiş bir surat
fonda ankara var
biliyorum
her şey orada başladı
alışmışlığım
aldatılmışlığım

sonraya birkaç satır bıraktım
sana dair
unutulmamışlığına dair
yazmayacaktım lakin
ellerim bırakmadı
kalbim
aşkını unutmadı...