Bir daha kimse acıtamaz içimi,
Alışsaydım sensizliğe..!
Ama değilim... Yanıyor içim,
Yağmurlar söndürmüyor bu yangını,


Bir umut bekliyorum...
Ah anlasaydın beni..!
Bilseydin... seni ne kadar çok sevdiğimi,
Şimdi yanan yüreğim değil,
Aşk ateşim olurdu...


Vazgeçtim...beklemekten...gelmiyeceksin.!
Ne acı...Kimi koyayım yerine,
Kiminle avutayım kendimi?
Kimin dudaklarını öpeyim?
Kimin ellerinin sıcaklığını hizsedeyim?


Bu kadar acımasız,böylesine duygusuz yar,
Kocaman bir yüreğin vardı,
O yürekte olduğum için şanslıydım.
Çok seviyordun beni...?
Yada..Ben öyle sanıyordum.


Hiç bitmiyecekti..!Büyüktü bizim aşkımız.
Birbirimiz için yaşayacaktık,
Yolumuzu aşkımız aydınlatacaktı,
Hiç durmadan o yolda yüriyecektik.


O yürek yok oldu birden?
Bir taş var yüreğinin yerinde,
Her giden acımasızdır ama!
Sana konduramıyorum bunu,


Belkide sensiz olmayı konduramıyorum kendime,
Bu yüzdendir haykırışım.
Alışılmıyor...Acım büyüyor bu yüzden,
Her acı geçer...Biliyorum..!


Ama uzun sürdü bu sefer?
Yarı ölü gibiyim hala
Her şeyde seni arıyorum...lanet olsun...
Ben yapamıyorum..


Yüreğinin yarısını kesip atmak mümkünmü?
Sen yap hadi?
Son kez gel yanıma,çıkar yüreğimi yerinden,
At bir kenara öyle kalsın...


Yok,yook sönmeyecek bu yangın,
Ben yaşadıkça...
Bundan böyle hiç kimse yeni bir yangın,
Başlatamıyacak yüreğimde,
Yaralıyamıyacak beni.


Acım o kadar derinki...
Kimse bir daha acıtamıyacak içimi...

CananŞAPÇILI
1.8.2009