19
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2367
Okunma

gök mavi bir atlastı ömrüm
kuşların saçlarını okşayan
üveyikten aşk
yaseminden meşk düşmüştü avuçlarıma
tuzlu bulut kokusunu
yağmurda severdim denizin
her sokağa dört yandan bakan
penceresiydim evimizin
tellere bağlanacak ne vardı ki
uçurtmam
oyuncağı değil miydin
hayat kadar hepimizin
şimdi
arkandan sahipsizce ’çözüldüğümle’
kalıyorum
mavisini yitiren rüzgar gibi
toprağa kara çalıyorum
ahmet uysal ağustos/09
5.0
100% (8)