Belağ’dan Mahşer’e

Ben seni belağ’da sevdim yarim.
Ruhumuz bedene girmeden önce.
Belki seversin sende beni görünce.
Bilemeyiz bunu sen gelmeden önce.
Seni istikbal için canan’ım,
Senden önce geldim ben bu cihana.
Uzun yıllar doğacağın anı bekledim.
Coşkuyla uyandım bir sabah
İçim, içime sığmıyordu sevinçten.
Kıpır,kıpır çarpıyordu heyecanla yüreğim.
Hayra yorarken ben kendimdeki bu hali,
Avaz, avaz sesleniyordu içimdeki münadi
Gözün aydın ey garip gözün aydın diyordu,
Geldi beklediğin sevgili,ızdırabın dinecek.
Seninde çilen bitip,artık yüzün gülecek.
Anladımki o an sen geldin dünya’ya
Hayalimde izledim an be an büyümeni,
Günler bir birini kovaladı geçti uzun seneler.
Sen serpilip büyüdün oldun gelinlik kız.
Bekler oldum şimdi ben geleceğin günü,
Unuttum çektiklerimi geçmişimi ve dünü,
Hem mukime sordum, hemde yolcuya,
Aşina olduklarıma sordum seni yedi kat yabacıya,
Rüzgarlara sordum seni, yok dediler.
Köşe başlarını tuttum,kavşaklarda bekledim.
Kar demedim,kış demedim,usanmadım,
Sabrettim,azmettim,umudumu kesmedim.
Sevilen elbet birgün gelecek,özlem bitecek.
Baharda beyaz tenliye sordum seni yaz sıcağında,
esmere, son baharda kumrala, kışın sarışına,
vede ak saçlı ihtiyara; tanımıyoruz dediler.
İkinci baharda sen geldin esmer,buğday tenli,
kızıl saçlı kahve rengi gözlü beklediğim sevgili.
Hasretim sona erdi bugün çok mutluyum hemde çook,
Sevdiğim yanımda dünyadan hiç beklentim yok.
Seni ben belağ’da sevdim, sevdiğim bu sevgi bitmeyecek,
Artarak sürecek taaa,mahşere dek....!


15.Haziran.2006

Bünyamin Boy