Arkandan kimse kovalamıyordur..
Kimsenin senle bi alıp veremediği de yoktur;
Ama sen koşarsın,nefes nefese kalana kadar,
Çıkmaz sokağn duvarına çarpana kadar koşarsın..
Birçok insanın arzuladığı hayata isyan edersin,
Öfkelenirsin..
Her insan gibi;
Yaşanmamışlıkları arzularsın..
Kendi kendine sessizce çığlık atarsın;
Kimsenin duymadığı,duyacak birilerinin olmadığı sokaklarda.
Çünkü yalnızsındır..
Kalabalığın içinde,kahkahaların arasında,gözyaşlarının selinde;
Bir sen ve yine sen...
Görünen;ama görmeyeni oynarsın.
Başarırsın da!
Hayatın en ezberlenmeden oynanan sahnesidir..
Her seferinde farklı bir tat verir,farklı bir iz bırakır..
Sahne 1 ve sahne 1000...
Yazan,oynayan,seyreden,yorumlayan yine sensindir.
Bir sokağın içindekiler ve sen.
Mozaik taşlar zeminin,çöp kutuları dekorun,sokak lambaları ışığındır..
Üzerine vurur ve sessizliğin gözleri üzerine toplanır..
Sahne senin,oyun sende..
İçindeki suflör ilk repliği verir ve başlarsın haykırmaya.
Tepki alamazsın;
Ne bir alkış,ne bir gözyaşı..
Ne kutlayabilrsin kendini,ne de ağlatabilirsin..
Tebrik etmeye de,bir damla gözyaşı dökmeye de halin yoktur.
Tek başına,sessiz kalabalığı oynarsın saatlerce.
Yıllardır bakmaya korktuğun aynaya bakarsın..
Görmeye tahammül edemediğin tarafına yakalanırsın bu kez..
Önce eğilmiş başını biraz kaldırıp;
Sokağın sonundaki duvara oadaklarsın gözlerini.
Sonra bir an gökyüzüne kaçar o gözler.
’Oysa bir zamanlar...’ diye başlayan;
Utangaç,ürkek cümleler gelir aklına o saniye..
Ve aynı saniyede giderler..
Eskiden;hangisinin bir dilek arifesinde kaydığını takip edemediğin,
Gözlerini ayıramadığın yıldızlar yoktur o gece,
Ay yoktur..
Gördüğün sadece sonsuz bir karanlıktır.
Kendi sınırlarını görmeye çalıştığın gibi,
Dakikalarca oyalar seni o sonsuz karanlık..
Artık arkanı dönme vaktin gelir,
Ya alnının akıyla çıkarsın o sahneden,
Ya da tek kişilik yeni senaryolar yazmak üzere;
Yavaş adımlarla ayrılırsın sokağından...


_Yağış_