Yalnız olmaktan bıktım.
Yalan davranışlarla karşılaşmaktan,
Sevgisiz sözler duymaktan,
Hele seninle olupta sensiz kalmaktan
Katlanamayacak kadar çok sıkıldım...

Ayrılıkların en acısını tattım.
Senden ayrılmakla inan yıkıldım.
Sesine, kokuna, varlığına,
Yalnızlığı bana unutturuşuna,
Seninle mutluluk dolu kahkahalara
Çaresizce bağlandım.

Beynimi susturmak için çırpındım.
Bu bir kuraldı katlanmalıydım.
Ama beynim anlamadı.
Sensizliğe isyandaydı.
Bedenim birkaç gün değil,
Sürekli mutlu olmalıydı.
Sonunda yazılarıma sığındım...

Arkadaşım,sırdaşım,
Her zaman gerçek seven yoldaşım,
Güzel gözlüm,tatlı dillim,
Yalansız konuşan, dolansız davranan,
Sadece sensin benim iyiliğimi arzulayan.
Ey güzel insan!
Hakkını inan,
Ne gözyaşlarımla,ne canımla,
Ne dünya malıyla ödeyemem.
Benim biricik, fedakar, melek
ANNEM
Evet anneciğim, sanaydı bu şiirim
SENİ ÇOK SEVİYOR
BEBEĞİN....