Nedir ayrılığı yaratan, insanı insandan ayıran
kimdir bu kuralları koyan?
düşündükçe piyano tuşuna dokunur içim
duyup da görmediğimiz bir yerdeyiz
umutlarım dağılmış,kokusu yok memleketimin
yorgun bakışlarıyla sarkmış pencereye
erişilmez bir duyguyla yüreğimi dağlıyor.




Hep o kentin düşüyle yaşadım
döküyor gurbet duvağından,çalınmış gençliğim
anılar,özlemler bir devrimdir gurbtimde
mataramdaki suya yedi tepeli İstanbul’u ekledim
göğsümde bir toprak, kokusu Anadolu’dan
hışırtısını duyuyorum denizlerimin
bozkırlar,menekşe tarlaları,balıkçı tekneleri
ey, anıların gardiyanı,ben senin değerini bilemedim.




Ben memleketimin çakıl taşlrından biriyim
görüyorum hissediyorum yankısını dağların
doyasıya bakıyorum uzaklardan geçen turnalara
kavuşmak bir yemindir,bir hasrettir dudaklarda
yağmur yüklü bir bulut gibi,uçar giderim zamanla.




Geçmiş yıllarda kalan bezginliğim,anılar rıhtımında
acıların uğultusu birikmiş
savrulmuş yollara bir elem yeliyle
mazideki pişmanlıklar devrile devrie yıkılıyor
bitmiş bir aşkın öyküsünü çalıyor tambur
nağmelerinde keskin bir bıçak
dokundukça acıtıyor yaramı
doruklarda unutmuş çocukluğum
bir volkan gibi, özlemiyle erircesine
ey, vuslatı yarım yarım kalan çocuk,
ses ver bana, o yitik kuytularda,
unutma ki,
bir zamanlar, seni deli gibi sevdiğim, o yabancı benim.





Nuri Dağdelen
Özdere- İzmir