Ne başkasına yor bu şiiri ne de içindeki şeytanı dinle!
Bu şiire seninle başlıyorum, finali de seninle.

Kulak verin bu sese!
O, ki günahtan korunmuşken, günde söyledi yetmiş istiğfar
Tövbe etmek yüzde yüz gereklidir herkese.

Arkadaşlar!
Tövbe, umulur ki nasip olur her kula,
“Ben bir hata yaptım” demekle başlar;
Pişman olarak kabullenerek çıkılır yola.
Başkaları da aynı hatalara düşmesin diye
Hatayla övünülmez ve o hata övülmez kimseye.
Boyun büküktür, gözlerden akmaktadır yaşlar;
İnsan, benzer hatalardan nefret etmeye başlar.
Aynı hatayı, inatla, bir daha yapmamaktır amaç
Sürekli aranmaktadır bu amaca uygun bir araç.
Son şartıdır tövbenin Rabbini bağışlayıcı bilmek
Tövbenin kabul edileceğinden, aftan umutlu olmak.

Ben de O Resul’ün kendisinden cesaret alarak
Tövbe ettim her şeyden bu sıraya sadık kalarak.

Hayatımda tek tövbe etmediğim şey “Seninle olmak” tır desem?

Es
Gözlerinde bir sevinç pırıltısı bir anlık
Es
Şüpheli bakışlar; içinde olmasa da pişmanlık.

Yoksa ona da mı tövbe etsem?

“Sıddık”lıkta sorguya yoktur hiç yer.
Olsun! Cezasını çekmeye razıyım. Boş ver!