Pamuk ipliğine sevgiler bağlı,
Sevgililer günü on dört Şubat’mış!
Beyinler kapalı örümcek ağlı,
Sevginin önünü çıkar kapatmış!

Selâm menfaatler uğruna olmuş,
Sofranda doyanlar nefretle dolmuş,
İyilik ettiğin yolunu bulmuş,
Hayat kimisine ayaz Şubat’mış!

Sevgiden önemli olmuş duygular,
Aldatacak insan bulmak kaygılar,
Koltuklu makama, içten saygılar,
Sevgiden de büyük uygun ebatmış!

Kıymetini hele hasta yat da gör,
Kapıya, tavana bakıp hayal ör;
Yapılan ihanet yüreğine kor,
İnsan sandıkların birer nebatmış!

Olmayan sevgiden söz ediyorlar,
Kıskançlık, hasetlik göz ediyorlar;
Çöller yeşermeden güz ediyorlar,
Yılda bir gün “Sevgi” demek adetmiş!

Kendi elimizle dar ettik bolu,
Dünyamız ipini koparan dolu ,
Yürekten sevmenin yokuştur yolu,
Sevginin tek(!) günü on dört Şubat’mış!

Dursunî sevdikçe eksik sevildi,
Başkası suçluyken hep o dövüldü,
Sebep sorulmadan fazla sövüldü,
Sevgi, sevgiliye daim sebatmış!

Dursun Yeşil –2009