Acıdım..
Çok fazla kanatıldım..
Çarmığa gerildi bu gece ümitlerim..
Mankurtlaştırıldı duygularım..
Satıldım hatta Çamlıbel’in mal pazarlarında..

Küçük bir çocuktum oysaki..
Bütün muhtaç haliyle yanaklarının okşanmasını isteyen..
Nerden bilirdim ki..
Okşayacak ellerin yüzümü kızartacağını..
Nerden bilebilirdim..
Düşerken elini uzatacak zannettiklerimin..
En büyük çelmeyi atacağını..

Bilemezdim..
Daha düne kadar onun gözlerinden çektiğim..
Siyah beyaz bir resimdeki muzdarip suretimin..
Ansızın yırtılıp atılacağını..

Ağlama gözlerim..
Sen öncelerden alışıksın buna..
Biliyoruz ikimizde..
Bu gönül böyle hoyrat oldukça..
Göz pınarların daha çok kuruyacak..

İsyan etme yüreğim..
Sırtımızı döndüğümüz duvarlar bile..
Hançer olup içimizde parçalanacak..

Biz çizgi daha çek kara kalemim..
Daha çok yaprak eskiteceğiz
Dostluk, vefa denen bu defterden..

Ahreti düşünme artık ey ruhum..
Bilirim ki bizde ölür gideriz bir gün..
Bir dostun açtığı kederden..

Artık son cümledir beklide bu son hece..
Toplandı sahteliğin hakimleri..
Bak bir dostluğunda kalemi kırıldı bu gece..

15/02/09 00:30

İSTANBUL

ÜMİT ÜNAL