Yine sen kokmayan bir sabah karşıladı gözlerimi
Ve yine inatla açılmak istemediler mutsuzluğa
Karanlığın ağır aksaklığı sardı gecelerimi
Uzun zamandır koşmadı yüreğim mutluluğa

Acı kumkuması saniyeler uzadı da uzadı
Anlar dolandı dikenli sarmaşıklar olup nefesime
Mutlulukla gelen tebessüm iyice yabancılaştı
Tınısı yok çökmüşlük buğuları hakim şimdi sesime

Ellerim ümit merdivenine tutunur son gücüyle
Tek tek basamaklar kırılıp gürültüyle düşüyor
Yine de bir diğerine uzanır oldum yeni bir ümitle
Ama korkuyorum bu yüzden içim titriyor

Sanki ateş topu bir dünya var ayaklarımın altında
Sahipsiz gecelerin hepsi gözlerime evlatlık verilmiş gibi
Bütün renkler unuttu şenliği döndü etraf hiç beyazına
Sadece ben kaldım ulu orta kan alına bezeli

Her adımıma dipsiz kuyular peydahlanır oldu
Gelişin ustaca muammalara gizlendi
Mutsuzluğun perişanlığıyla günlerim buluştu
Bu küskün bedenim arafta sanki

Güneş unuttu altuniliğini de söndü
Kaldım olduğum yerde sessizce
Gün be gün üstüme üşümüşlüğüm çöktü
Sesim mürekkep şimdi kalemimde

Dolmuyor ciğerlerime nefesimi eline almış isyan
Gözümse son çare gibi toprakta her an
Artık daraldı da daraldı zaman
Ahh bir gelsen cennet olurdu mekan

Ahh bir gelsen çıkmadan ebedi yolculuğa
Dünya cennetini alırdım kollarıma
Her yüze üşenmeden tebessümler çizdin
Eyy mutluluk nerdesin
Nerdesin...

ASLI DEMİREL...